Ode aan americo vespucci

Ode aan americo vespucci

Jullie kennen haar wel, soms een uitgesproken mening, af en toe bitchy, beetje stoer type, maar als je daar doorheen prikt best een aardig mens.
Zij dus, had jaren de stellige mening, Amerika never, arrogant, van zichzelf overtuigd volk. Alles is groter en beter, tuurlijk. Daar komt bij, stoer type of niet, zo lang vliegen, was best spannend.
Door de jaren werd zij wat milder en New York werd de eerste consessie. Vanaf dat zij landde op het vliegveld JFK was ze al New York fan. Wat een relaxt en vriendelijk volk en wat een stad. Hier liep een diversiteit aan mensen, wauw ze keek haar ogen uit. New York volgde daarna nog drie keer. Vliegen was niet meer eng, alleen maar handig, ze was snel in haar, tja ze moest het toegeven, favoriete Amerikaanse stad. In 2014 waren er twee collega s, die van West Amerika super mooie foto s lieten zien. Dus boekte zij een groepsreis door de hoogte punten van West Amerika.
En nu ben ik er. Totaal omgeturnd. Wat een land, ik weet niet eens wel superlatief ik zou moeten gebruiken. De uitzichten variëren van rode bergen naar grijze bergen en dan ineens super groen. De afstanden zijn niet te bevatten. Vraag me niet hoeveel kilometers ik heb gereden.
Zo liep ik vanmorgen door Antelope canyon. Hoe moet ik dat nou opschrijven?? Ik weet het gewoon niet, imposant? Mooi?? Rood?? Foto s moeten het doen. We zijn de eerste groep van de dag. De gids weet precies de juiste plekken voor top foto s en geeft ons ook alle tijd. Aan het eind maakt hij van diegenen die willen een foto. En daar staat zij, met die uitgesproken mening, met een grijns van oor tot oor.