Hulp verlenen aan hen die dat behoeven

Hulp verlenen aan hen die dat behoeven

De getrainden gaan vandaag voor een trekking op de vulkaan. Om 6 uur maak ik koffie voor m'n kamergenootje die meegaat. Ik sluit aan bij een groepje van 7 die onder leiding van de chauffeur een wandeling van ongeveer 4 a 5 uur gaan maken. We starten in de miezer, de 1 euro regencape van de blokker doet goed z'n werk. Na 5 minuten trekt het open. Na een paar passen heb ik t zo naar m'n zin. Het is lang geleden dat ik zo lekker heb gekletterd en geklauterd. Stel het niet te heftig voor, maar we moesten leuk aan de bak. Eigenlijk wil ik zingen dat ik weer zo kan lopen!! Er liggen veel losse stenen en als ik achter mij, na 1,5 uur, roetsj hoor, draai ik me om en zit Greet op de grond en staat haar voet in een andere stand dan toen ze liep. Dit maakt duidelijk dat dit het einde Vd tocht is. En tja wat dan.
111 gebeld! Kwestie van wachten ivm de helicopter. Niet lang hierna komt er een groep backpackers boven, daar zitten wat medici tussen. Veel kunnen zij ook niet doen. Zij blijven bij ons en het wordt uiteindelijk super gezellig met een picknick op de berg. Ongeduldig als wij zijn, vinden wij het veel te lang duren. Als ik de reisbegeleidster, nader te noemen, De juf, bel om te melden wat ons is overkomen, meldt zij dat ik haar moet blijven bellen haar beltegoed van haar prive telefoon is bijna op. Gelukkig bel ik ook met mijn prive telefoon?? Vreemde reactie. Na 1,5 uur wordt duidelijk dat de rescue heli gaat komen. Als ik aan de juf meld dat ik meevlieg met Greet, smst zij dat dit niet handig is, omdat zij niet weet of ik dan wel weer bij de groep kan aansluiten. Ik laat toch niet iemand alleen, naar een vreemd ziekenhuis in een vreemd land gaan. Bovendien is Greet de taal niet goed machtig. Ik ben nu klaar met de juf. Net als drie andere dames in de club. De landing Vd heli is spectaculair!! Tussen de rotsblokken, wauw. Als Greet op de brancard ligt, vertrekken we. Best even spannend als ik in de koptelefoon hoor, watch you re tail, there is a rock. Daarna vliegen we in drie kwartier naar Roturura. Ik voel me bezwaard om foto s te maken, maar Vd verpleegkundige mag het. Wat een spectaculaire vlucht. De crew is super lief en vertelt me kort wat ik allemaal zie. We landen bij het ziekenhuis van Roturura. En dan komen we eigenlijk in een warm bad. Ook hier is iedereen vriendelijk en komen allemaal even praatje maken. Ze doen echt alles om het ons naar de zin te maken. Echter 1 min punt, ik ben toe aan koffie en zij kennen geen koffie automaten. Geen probleem, ik mag in de kantine van het personeel koffie drinken. Dat doet goed!! Ondertussen belt de plaatselijk reisagent met allerlei vragen over of Greet terug gaat naar Nederland, of ze geopereerd gaat worden etc. We zijn nog geen tien minuten in het ziekenhuis. Het helpt als ik zeg dat ik haar zal bellen als we wat weten. Greet haar hoofd staat daar nog niet naar. En dan horen we dat haar enkel en onderbeen gebroken zijn en dat ze in het gips gaat. Dat wekt de indruk dat we daarna weg mogen. Tot de verpleegkundige vertelt dat ze vannacht moet blijven en geopereerd gaat worden. Aiiiii we hadden te vroeg gejuicht. Als ik vraag aan de plaatselijke reisagent of ik terug kan, hoor ik dat de taxi 300 dollar is. Zij organiseert dat ik de nacht in een hotel kan doorbrengen en oh ja morgen kan je zelf met de bus naar wellington om bij de groep aan te sluiten. Dat ik een nacht op eigen kosten daar moet blijven overleef ik wel, maar dat ik dan op eigen gelegenheid naar wellington moet, zint me niet echt. Dit valt bij de rest Vd groep, die ik per sms op de hoogte houd, ook niet goed. Na 5 minuten krijg ik een bericht dat er 300 dollar is ingezameld zodat ik terug kan. Niet veel later komt de chirurg. Niets formeel, eerst een kletspraatje over waar we vandaan komen, dan blijkt dat Greet met mij mee mag en zelf mag beslissen of ze in Nederland geopereerd wil worden.
Niets zo veranderlijk als een ziekenhuis in Roturura:-)). Taxi wordt voor ons besteld, dan blijkt dat het veel meer dan 300 dollar gaat zijn ivm de afstand en dat t nog een dikke twee uur rijden is, maar de klapper is wel als de chauffeur zegt dat we onderweg een kaart gaan kopen omdat hij het niet precies weet. Voordat we rijden steggelt de chauffeur nog wat. Greet en ik zijn er helemaal klaar mee en willen rijden. In het Nederlands dreig ik m te vermoorden als we niet snel gaan rijden. En na 5 minuten blijkt dat hij uit Nederland komt. 50 jaar geleden is hij hier gaan wonen. We liggen allebei in een deuk, hij verstaat en praat nog redelijk Nederlands, dus kletsen we wat af. Hij kletst, ik hum:-))). Het laatste stuk zet hij het gas er goed op. Ik heb een goed gesprek met mijn moeder en beloof haar een dag lief te zijn als ze me levend uit deze taxi laat komen. De weg is onverlicht, nagenoeg geen tegenliggers en er steken voortdurend beesten over. Als de teller op 500 dollar staat en wij er nog niet zijn stopt de chauffeur de meter!! Hij vindt dat het nu te veel voor ons wordt. Wat zijn we blij als we de lichtjes van ons hotel zien. Daar wordt op ons gewacht en staat mijn welverdiende koude biertje klaar. Ik moet even slikken als ik 300 dollar in m'n handen gedrukt krijg. Mensen die ik nog geen week ken, hebben dit voor mij bij elkaar gelegd. We geven de chauffeur een kop koffie en dan is t voor mij klaar. Greet is bij haar vriendin. Ik krijg een grote knuffel van haar en mijn taak zit er op. En de juf, tja, daar moet ik even slappe thee mee drinken, ze heeft de hele middag nl niets van zich laten horen!